از خودت بگو کی هستی؟

اگر هر فرد میتوانست خودش را اون جور که هست معرفی کنه بدون سو گیری بدون خشم بدون تردید بدون خود پرستی جالب بود

قرار تو بخش روان پزشکی بیمار بگه چی شده اااوردندش بخش بستری اش کرده اند البته روان شناس بخش میگه این سوآلا به تو و دانشجوهای تحت سر پرستی ات مر بوط نیست قرار ما این سوآلات را از بیمار بپرسیم شما تحت نظر سر پرستار بخش باید راجع به داروهای مصرفی بیمار و عوارض آنان و تداخلات دارویی و مراقبت از وضع ظاهر بیمار کار کنید.این اختلاف عقیده بین مربیان پرستاری با روان شناسان مستقر در بخش وجود داشته.

پرستاران بخش هم خیلی از من و دانشجویان تحت سر پرستی ام دل خون دارند میگن دانشجو را ادب کن جلوی من دست به پرونده بیمار نزنه یه خط مراقبت کردن را میخواد گزارش کنه ننویسه تو پرونده بیمار یا شفاها یا کتبی به من گزارش کنه ببینم اصلا لازمه نوشته بشه یا نه.

خلاصه که کار آموزان تا میان سر در گمی دارند و این بهانه ها همجالبه کار درمانگر هم انتظار داره هر ده تا یا هشت یا شش تا دانشجوی خود را در اختیارش بذارم ببردشون با بیماران بهبود یافته تر گلها را ااب دهند دیوارهای حیاط را رن و نقاشی کنند و خودش آموزش دهد با خشم خود چگونه مواجه شویم.چای بخوریم با هم ورزش کنیم با هم.دست بزنیم پا بکوبیم تا یه روز بگذره.

از 69 تا 99 سی  سال هر سال شش گروه با من بخش روان پزشکی اومده اند تا اینکه این اواخر کمی دست و بال مون را باز گذاشته اند

به دانشجو ها گفتم بگین کی هستین؟مقاومت کردند اسم و فامیل خود را گفتند .نهایتا از چه رنگی خوش شون میاد و چه چیز عصبانی شون می کنه.

گفتم بیماران از ما بیشتر خود را می پوشانند میگن من خوب بودم مادرم یا همسرم یا همسایه ام با من بد رفتاری کرد تا عصبانی ام کنه برخوردی کنم بگن دیوونه است روانی است بیارن بندازند اینجا غریب و بیکس و بروند و حتی موبایلم را بگیرند تا ارتباطم با همه قطع شود

بی خبری

میگن یه اصطلاح هست«بی خبری،خوش خبری».

ولی دلم میخواد هر روز صبح همه عزیزانم به صف بایستند و بفرمایند خوبیم.

اینکه بی خبرم؛ تحت فشار اضطراب ام.عزیزانم گله می کنند «اضطراب  داری و اضطراب مسری است و اضطراب ات را به ما هم انتقال می دی لطف بفرما دست از سر ما بردار .

حق با اوناست.

چرا بنویسم؟

بعضی می نویسند تا  دیگرانی را هم از آنچه در مخیله شان در گذر  است،مستفیض کنند.بعضی می نویسند تا هیجان شان مفری پیدا کند.بعضی می نویسند تا متبحر در نوشتن شوند،بعضی می نویسند تا فریاد رسی بیابند،بعضی می نویسند ،تا منفجر نشوند.

تو چرا می نویسی؟

من می نویسم تا بعد ها با خواندن ان بتوانم خود را تجسم کنم در چه حالی بوده ام.

میگن:« شب سمور گذشت و لب تنور گذشت».

یا «زمستون میره و رو سیاهی اش به ذغال میمونه»,پس همه بنویسیم.

بعضی ها با نوشتن به من نشان داده اند در تجربه بعضی حس ها ،تنها نیستم.

بعضی با نوشته هاشون منو ترغیب به دانستن بعضی چیزها کرده اند که خودم نیاز به دانستن آن را احساس نکرده بودم.

جالبه که بعضی ها میان اینجا و به من توصیه میکنند در این باره بگو یا بنویس.

بعضی میان اینجا و مسخره میکنند این چی بود نوشتی .و بعضی میان میگن حرمت قلم را نگه دار ،نوشتن چنین چیزی لزومی نداشت یا ...

امکان خوبی است اگر بگذاریم همه به روش خود از ان استفاده کنند.

آسیب های اجتماعی ناشی از کرونا( مطهره واعظی پور)

جامعه ای که به یکباره با وضعیت قرنطینه و محدودیت های کرونایی مواجه شده بود هرگز فکر نمی‌کرد که وضعیت معیشتی و زندگی اش اینچنین تحت تاثیر کرونا قرار بگیرد. هرچه روزهایی کرونایی بیشتر می شد علاوه بر بالا رفتن تعداد کشته ها کرونایی و .... عدد افرادی که در این شرایط متضرر شده اند هم بالا می رفت. باد خسارت ها و آسیب های کرونایی شاید درظاهر به رستوران ها، کافه ها و مراکز تفریحی خورد اما واقعیت ماجرا این بود که طوفان این ماجرا زندگی گروهی از جامعه را تحت تاثیر قرار داد که شاید در خیلی از آمارها قشر کارگر و زیر خط فقر گفته می شوند. روزهایی ابتدایی کرونا، هیچکس فکرش را نمی کرد که گروه‌هایی هم هستند که ممکن است حال و روزشان از شرایط حالشان بدتر شود، شاید به جرات بتوان گفت اولین گروهی که حال و روزشان از بد هم بدتر شد گروه هایی بودند که با اندک حقوقی بدون بیمه و غیره در کارگاه هایی مشغول به کار بودند و در همان روزهای ابتدایی به دلیل بد شدن بازار فروش بیکار شدند. و شاید بتوان گفت گروه هایی که در دسته افراد آسیب دیده اجتماعی هستند جز گروه دومی بودند که بی‌سر و صدا در کرونا آسیب های جبران ناپذیری دیده اند. اول اینکه خیلی از افراد که قبل از شروع کرونا در دسته افراد شاغل اجتماع بودند با بیکار شدن در جریان کرونا وارد دایره آسیب های اجتماعی شدند و دوم اینکه افرادی که در گروه آسیب های اجتماعی بودند هم بیشتر در این چرخه فرو رفتند، زیرا تا قبل از این اگر کاری یا قدمی برایشان برداشته می شد حالا انقدر دست همه تنگ شده و همه خود وارد دایره مشکلات شدند که این افراد ممکن است در الویت شان نباشند. نکته بعدی اینکه کرونا در خیلی از مراکز نگهداری افراد آسیب دیده اجتماعی را بست و این شاید اولین آسیبی بود که به گروه های آسیب دیده اجتماعی مانند کارتن خواب ها و متکدیان و... زد و معدود مراکزی بودند که در این ایام افراد کارتن خواب و متکدی را پذیرش می کردند یعنی اگر قرار بود کسی به واسطه در این ایام ترک کند و وارد جامعه شود کرونا این موضوع را هم یک سال به تاخیر انداخت چون مرکزی حاضر نبود این افراد را پذیرش کند. نکته قابل توجه این بود که در آمارها آمده بود که برخی از افرادی که در این دوران بیکار شدند و نتوانستد وارد بازار کار بشوند دست به خودکشی زدند وحتی در بسیاری از آمارها تعداد بالای طلاق ها و خشونت های خانگی ها هم اشاره شده بود که همه اینها به تنهایی می تواند آسیب اجتماعی باشد. زیرا فردی که دست به خودکشی می زند یعنی به لحاظ فکری و روانی در شرایط استاندارد نیست و یا فردی که در معرض خشونت خانگی قرار گرفته است قطعا جز آسیب های اجتماعی است که هر کدام باید جداگانه درمان شوند. کرونا شاید در ظاهر فقط یک بیماری واگیردار باشد که با رعایت پروتوکل ها و بهداشت بتوان آن را کنترل کرد ولی در اصل بیماری است که آسیب ها و تبعات زیادی را با خود داشته است. به عنوان مثال تنها شدن افراد است، این روزها وقتی کسی را از دست می دهیم حتی نمی توانیم دور هم جمع شویم تا غم از دست دادن را با هم به اشتراک بگذاریم و تمام این تبعاتی که به ظاهر کوچک است افراد را وارد چرخه آسیب اجتماعی می کند زیرا مهربانی و حمایتی که باید از جامعه و اطرافیانش داشته باشد را از دست داده است. اگر صحبت از آسیب اجتماعی حاصل از کرونا به میان می آید تنها این نیست که افرادکارتن خواب، معتاد، زنان فاقد سرپرست موثر و .... در این دایره هستند، بسیاری از افراد که تا قبل از کرونا زندگی عادی داشته اند وبه قول معروف حقوق بخور نمیری داشتند وامروز بیکار شده اند هم جز این دسته هستند یا افرادی که به لحاظ مالی مشکلی ندارند ولی از لحاظ روحی آسیب دیده هستند. این روزها باید حواسمان به هم باشد. نویسنده: مطهره واعظی پور 

قضیه کبک و سر زیر برف کردن

در جامعه ای زندگی می کنیم که کار نیست ؛در آمد نیست؛نیازهای مالی مردم برآورده نمیشه؛حقوق ها مکفی نیست؛زنان جوانی در اطراف خود مشاهده می کنیم که...

دیشب تا ساعت دوازده و نیم بارون می آمد؛ساعت سه و نیم نیمه شب شده بود که دیدم دختر بیست و چهارساله همسایه با کوله پشتی خود از محتمع مسکونی زد بیرون(به خیابان).تعجب کردم؛هراس ندارد!

متعاقب بیرون رفتن او یه اتوموبیل از داخل مجتمع هم به بیرون رفت(راننده ان را نشناختم)تو شهر چه خبر است.؟

پژو ۴۰۵ بود ولی شماره اش را بر نداشتم.