روز خاصی بود

آخرای شب هست.نوه ها بعد از شیطونی فراوان با من خدا حافظی کردند و رفتند.امروز تا  قبل ساعت 2  و نیم نشد خانه بیاییم .خیلی سر پا ماندن منو خسته کرد.فکر کنم .دمغ هم شده ام.مادر  دخترعموی همسر(زن عمو جان همسر)در سن 83 سالگی جان شیرین خود را به جان آفرین تقدیم کرده بود.یه مستخدم(خانم نسبتا جوان)داشت .مدت ها بود آلزایمر پیدا کرده بود.دیروز برای خاک سپاری ()دو پسرش از انگلستان آمده بودند.همه بچه هاش شاگرد ممتاز هایی بودند که از مادر خود دور بودند و تنها مستخدم کم سواد به حالش دل سوزانده بود به من گفت ازش فیلم و عکس گرفته است و تعجب کرده چطور به آرامی ازین دنیا دل بر کنده است.(در حال ذکر گفتن ).

ثروت بسیارش  باعث رفاهش نشده بود(بهش تو فامیل لقب با سیاست داده بودند). زخم بستر آزارش داده بود .

هضم قضیه مرگ بر من گران آمده.

حوصله نداشتم نوه ها یم بیایند ؛ولی طبق تدبیر همسر در خفا (ویا عروس خانوم پیشنهاد داده بود) بیایندتا هم  به همسر تسلیت بگویند و هم در من تغییر روحیه دهند.

آمدند و  سه ساعت خانه مان ماندند.

طبیعت بچه ها شلوغیه و من بی حوصله بودم.

خدا ببخشد اگر متوجه شده باشند که حوصله ندارم.هر دو نوه شیرینکار و با نمک و شیرین زبونند.

ولی نمی دانستم چرا رو پا نمی شدم.