یاد داشتی از خرداد ماه ۱۳۸۸

دیروز رفتیم مرکز مدرس (مرکز نگه داری بیماران مزمن روانی).تو فضای زیبای بیمارستان که درختانی سر به فلک کشیده و زمین رنگانگ از گل و چمن بود ،ساختمان هایی برای نگه داری از بیماران وجود داشت. بیماران روانی که ظاهر اسفناکی داشتند، در فضای بیمارستان در زیر درختان لمیده بودند ،راه می رفتند ،خوابیده بودند و منتظر گذشت، ساعات صبح تا به موقع ناهار برسند .اتاق موسیقی درمانی بیماران مجهز به یک  عدد ارگ بود و بیماران(هجده نفر)برای اجرای همخوانی، گرد هم جمع شده بودند، ولیکن بدون هیچ انگیزه ای ،دانشجویان را استقبال کردند .چهل و شش نفر  دانشجو به همراه خانم مهرابی و آقای نوری مراهمراهی می کردند.بعد از دیدن بخش های جدید و قدیم بیمارستان راه بازگشت را تا دانشگاه در حالی طی کردیم که در چشمان دختران جوان اشک حلقه زده بود، گویی اندوه و ارعاب ،هر دو دانشجویان را در بر گرفته بود.مدتها از دوران دانشجویی ام گذشته بود ،بیست و شش سال پیش در همین بخش ،بیمارانی آفتاب سوخته، باعث احساس درد و غم ام شده بودند.

بیماران التماس می کردند، پول برای خرید سیگار به آنها  بدهیم.فقط هم بستنی و سیگار  را دوست داشتند.

کامنت  از کاناداـ:«سلام ,

یعنی اینقدر وضع خرابه که وضع این بیماران اینطور فجیع شده ... تا ایران بودم ،خیلی دلم میخواست برم و توی مراکز این  بیماران روانی تا حد امکان ،کمک کنم و به اصطلاح کار عام المنفعه بکنم ولی نشد ... یه سوال : آیا سیگار تاثیر خاصی روشون داره ؟! یعنی نمیشه این تنها خواسته این بیماران رو  ،برآورده کرد ؟! البته ببخشید ولی من خیلی به رونشناسی و به خصوص روانشناسی بالینی علاقه دارم، ولی من  هیچی از اینها سرم نمیشه ! ببخشید اگر سوالم خیلی مسخره هست !

ارادتمندرامین»