چه دیروز پر بار ی بود ،دهمین شنبه سال!

امروز ، ساعت 4:15 بود ،که لحظه ای چشمام باز شد و دوباره بستم شون.نمی خواستم شیرینی خواب به تلخی گراید .شب گذشته به زور خود را بیدار نگه داشته بودم تا ساعت موعود فرا برسد و تلفنم زنگ بخورد و بعد مدتها صدای نوازشگرش ازم بپرسه :بیداری؟هنوز خواب چشماتو به مهمانی شیرین خوش نبرده؟ساعت 22 بود که خوابیدم و انگار دیگه تو این دنیا نبودم.چسبیده  به رختخواب تازه عوض شده،هی این دنده ،هی اون دنده می غلتیدم و درخواب بابا را میدیدم که امسال (23 )بیست و سومین سال بود که حسرت دیدارش بر دلم  مانده بود.

ملیک جانم روز جمعه زنگ زد گفت :عمه!   جلسه دفاع از پایان نامه ام افتاده بیستم ،دوست دارم باشی، ا چشم گریان گوشی را قطع کردم ،گفتم: نمی تونم،  یاد آرزوی پدرت می افتم که دوست داشت موفقیتات را ببینه؛  ممکنه اشکم جاری بشه و جلسه را ترک کنم و...

این نوه خوشگل بی آزار هم که تا نه(9)ساعتی که خونه مان بود هیچ لحظه از توجه و محبت به من ، فروگذار نکرد ، خدا دخترا را برای مادرا نگه داره،که شیرینی از همه وجودشان سر ریز است وداشتن دختر،  مزه دیگه ای ،داره.

موقع بردن دخترش،  هر آنچه پسر جان،  اصرار کرد تنها نمون ، بیا بریم پیش ما باش ، تا بابا برگرده ، قبول نکردم.گفتم  : میخوام خلا وجودش تو خونه معلوم باشه ، بگذار امسال تولدش،  بهش خوش بگذره و در شهر تهران،  با خواهرش و برادرت،  گردش کند.

 ولی این نوه ملوس ، مدام به رخم میکشید:( پدرجان جاش خالیه .<<پدرجان کو؟>>)