عشق های متقابل و خدایی(رضی الله و رضوا عنه)

خانمه بیمار احساساتی بستری در بخش روانپزشکی ، میگفت که:«صدای هایده را دوست داشتم و این آهنگش افتاده بود تو دهنم«ای که تویی همه کَسَ ام ،بی تو میگیره  نَفَس ام، اگر تو را داشته باشم، به هرچی میخوام میرسم».گفتم خوبه تمامی این تصنیف را سرچ کنم و شروع کنم به خوندن و گریه کردن ،شاید دلم خالی شِه از اینهمه احساس تنهایی.خلاصه که یاد گرفتم و با اشک و آه خوندمش و با موبایلم ضبط کردم.ناگهان به ذهنم رسید زنگ  بزنم به پسرم ،عسلویه و بگم دلم برات یه ذره شده.اول اس .ام .اس زدم بهش،پسرم!عزیزِ دلِ مادر!،پس کی میایی؟بلافاصله جواب پیامکم را داد،متن آهنگی را با صدای قشنگ خودش ضبط کرده بود:«یه دل میگه برم،برم ،یه دلم میگه نَرَم،نَرَم،طاقت نداره دلم ،دلم بی تو چه کنم؟»

منم بلافاصله(بدون معطلی)، صدای ضبط شده خودم را براش فرستادم.

صبح بود ساعت یازده.خوشحال بودم تک زد،پاتک زدم.

عصر ساعت شیش بود زنگ در خونه به صدا در اومد،رفتم پشت آیفون تصویری بگم کیه؟،که دیدم گل پسرم پشت دره.در را باز کردم و زدم زیرِ گریه ،هق،هق.در آپارتمان را که به روش باز کردم،منو در آغوش کشید و گفت :«ننه جون،عشقم!چرا با من اینکارا را می کنی؟غرق بوسه ام کرد و سرتا پام را اسکناس ریخت.

خب چی می شد شوهرم یک صدم این احساسات را نثارم می کرد؟تا دلگیر نباشم.پسرم کپی خودمه،خوش به حال همسری که پا در خانه اش میگذاره.نکنه بچه ام هم مثل خودم ،اسیر همسری بی احساس شود؟