اولین پنج شنبه ماه بهمن

سلام

امیدوارم بهمن ماه را با شادی و نشاط به اولین پنج شنبه ماه بهمن  رسانده باشید .درست دو سال قبل در چنین روز خود را آماده میکردم شصت و چهار سالگی را پاس بدارم.(متولد 29 بهمن ماه 1337 هست).شمارش معکوس را شروع کردم .با خود گفتم دیدی سال های سخت جوانی پشت سر گذاشته می شود و به بازنشستگی نائل می شوی ؟اون بدو بدو ها به بیمارستان سر ساعت 7 صبح و اون با عجله دویدن ها تا خانه ظهر هر روز نعمت بودند برایم ؛ تا در صحنه اجتماع(آنهم بیمارستان)حضور داشته باشم(از نوزده سالگی تا 62 سالگی ).

هیجان خواه بودم و بیمارستان همیشه موضوعی داشت تا هیجان زده ام کند.گاهی سخت متاسف می شدم گاهی بعد از قدر دانی ها مشعوف می شدم.پیش می آمد که با همکاران لحظات شاد را تجربه کنم.گاهی بیمناک بودم و گاهی مسرور.

روزی به پزشک بخش روان دکتر حمید میرزایی (روان پزشک )گفتم :«دکتر! فکری به حال من بکنید قلبم از شدت غصه برای بعضی بیماران بخش روان به شدت می سوزد عنقریب جان به جان آفرین تقدیم میکنم) فرمود:چه بهتر،کاش همه پرستاران چون تو بودند تا بیماران محافظت و مراقبت بهتری دریافت می کردند.روزی دختر همکار پدر را افسرده در بخش دیدم روزی دوست خواهر کوچکترم را که همسر استاد دانشگاه بود و روزی شاگرد اول کلاس دبیرستانم را و روزی همکلاسی دانشگاهم را.اینها بیشتر غمگینم می کرد.

تا اینکه کرونا شایع شد و مرا به دلیل بیماری زمینه ای از حضور در بیمارستان منع کردند و با سی و یک سال سابقه خدمت بازنشسته کردند که اگر نمی کردند هنوز در آن فضا نفس می کشیدم.