شنبه دوم از ماه آذر

یه هفته گذشت،چه گذشتنی!

دیروز 9/9/__(1304/9/9 بود.همسر جان با چشمان اشکبار(ناشی از سرماخوردگی)داشت رانندگی می کرد(سی کیلومتر راه را)تا برسیم به مسجدی که مراسم ترحیم زن عمو جانش در جریان بود.(حال منو  میفهمید چه حالی بود؟)

برادران دیگر خود را (هر پنج تا را)ملزم کرده بود حضور به هم رسانند مبادا خانواده عمو(به خصوص پسر عمو ها)احساس بیکسی داشته باشند .

ساعت 9و نیم در مسجد بدون سیستم گرمایشی از سرما می لرزیده؛ رفته تو خیابون تو آفتاب ایستاده.

زن عمو (جان )شان 87 سال در این دنیا دوام آوردند و نوه ها را با تحصیلات لیسانس و بالاتر ...

زنی با اراده و مقتدر که بعضا از گوشه و کنار گلایه هایی هم...

همسر ایشان(عمو «جان»)سال 95 در سن 84 سالگی مرحوم شده بودند و تنهایی بر ایشان(زن عمو) تحمیل شده بود.

جمعیت حاضر در سالن را برای صرف ناهار حبس کرده بودند تا روح آن بانو احساس بهتر داشته باشد.

وقتی ساعت 15(سه بعد از ظهر)به خانه رسیدیم سجده شکر به جا آوردم رانندگی ایشان ختم به خیر شد.(با حال نزار).

مصداق ضرب المثل «به مادرت جفا  کنی،به دیگران چها کنی؟».یا «سرم بشکند،نرخ ام نشکند».

پرستاری جانانه ام نتیجه داد و امروز با حال بهتر از خواب بیدار شد ولی خشم ابراز نشده ام حالم را خراب کرده.آخه مرد...لا اله الا الله