مادرا مهربانند

آخرین عکس مامان قبل از اتاق عمل

کاش می شد تا همیشه برایم بمانی.چقدر دوست داشتنی بودی برایم!

بیاد مادرم

------------------

مادرمرا ببخش !

فرزند خشمگین و خطاکار خویش را
مادر! حلال کن که سراپا ندامت است
با چشم اشکبار ز پیشم چو می‌روی
سر تا به‌پای من
غرق ملامت است

هر لحظه در برابر من اشک ریختی
از چشم پرملال تو خواندم شکایتی
بیچاره من که با همه‌ی اشکهای تو
هرگز نداشت راه گناهم نهایتی
تو گوهری که در کف طفلی فتاده‌ای
من ساده‌لوح کودک گوهر ندیده‌ام
گاهی به سنگ جهل، گهر را شکسته‌ام
گاهی به‌دست خشم به خاکش کشیده‌ام

مادر! مرا ببخش
صد بار از خطای پسر اشک ریختی
اما لبت به شکوه‌ی من آشنا نبود
بودم در این هراس که نفرین کنى ولی
کار تو از براى پسر جز دعا نبود
بعد از خدا، خداى دل و جان من توئی
من، بنده‌ای که بار گنه مى‌کشم به دوش
تو، آن فرشته‌اى که زمهرت سرشته‌اند
چشم از گناهکاری فرزند خود بپوش

ای بس شبان تیره که در انتظار من
فانوس چشم خویش به ره برفروختی
بس شامهای تلخ که من سوختم ز تب
تو در کنار بستر من دست بر دعا
بر دیدگان مات پسر دیده دوختی
تا کاروان رنج مرا همرهی کنی
با چشم خواب‌سوز
چون شمع دیرپای
هر شب گریستی
تا صبح سوختی

شبهای بس دراز نخفتی که تا پسر
خوابد به ناز بر اثر لای‌لای تو
رفتی به آستانه‌ى مرگ از برای من
ای تن به مرگ داده، بمیرم برای تو
این قامت خمیده‌ی در هم شکسته‌ات
گویای داستان ملال گذشته‌هاست
رخسار رنگ‌رفته و چشمان خسته‌ات
ویرانه‌ای ز کاخ جمال گذشته‌هاست

در چهره‌ى تو مهر و صفا موج می‌زند
ای شهره در وفا و صفا! می‌پرستمت
درهم‌شکسته چهره‌ى تو معبد خداست
ای بارگاه قدس خدا! می‌پرستمت
مادر! من از کشاکش این عمر رنج‌زای
بیمار و خسته جان به پناه تو آمدم
دور از تو هرچه هست، سیاهیست نور نیست
من در پناه روی چو ماه تو آمدم

مادر! مرا ببخش
فرزند خشمگین و خطاکار خویش را
مادر! حلال کن که سراپا ندامت است
با چشم اشکبار ز پیشم چو مى‌روی
سرتا به‌پای من غرق ملامت است                                                                         شاعر : مهدی سهیلی