یه خاطره از سال های تحصیل ارشد در تهران

سر کلاس روان شناسی تربیتی دکتر فرزاد ،با پسر سه ساله ام نشسته بودم که ناگهان شیشه پستونکش(باج دهی), از دستش افتاد پایین و همزمان آه از نهادش دراومد و با لهجه اصفهانی گفت :«مامان!پستونکم اُفتاد».

صدای شلیک خنده دانشجویان باعث شد هم خحل شوم و هم نگران.دکتر فرزاد که از اول تا آخر کلاس حواسش به من و پسرم بود ،گفت بعله تو کلاس تون ،یه همکلاس دانشجوی کوچولوی اصفهانی هم دارید.

بعد از کلاس خانم اذر...(فامیلش را نمی نویسم),اومد گفت تکلیفت را با خودت روشن کن میخوای درس بخونی یا می خوای بچه داری کنی،اگر میخواستی درس بخونی ،میبایستی بچه دار نمیشدی،حالا اینو ور میداری میاری کلاس، مزاحم درس گوش دادن ما هم میشی.که ناگهان خدیجه زارعی و شادی ماسوله پسرم را بغل زدند و دور کلاس گردوندند و گفتند :«یه بار دیگه بگو چی شد؟».

اون سالها این پسر ،از اصفهان ,تا تهران یه ریز حرف می زد و مسافرای اتوبوس را با سر و  صداش کلافه می کرد ،تا اینکه اتفاق افتاد و یه روز یه مرد جوان و شاید کم  حوصله که ردیف جلوی ما نشسته بود بازگشت تو روی من و گفت:« ساکتش کن ،سرم رفت».قبل از اینکه کلمات عذر خواهی از من بشنوه ،راننده اتوبوس ایستاد و مبلغ پول بلیط آقاهه را داد دستش و گفت اگر ناراحتی پیاده شو با اتوبوس بعدی ،سوار شو بیا.تو راه پر از اتوبوسه.اما هم من عذر خواهی کردم هم اقاهه کوتاه آمد که راننده اتوبوس با پا در میانی دیگر مسافرها به راه افتاد.