تربیت فرزند

یه روز رفتم دبستان پسر دومی ام.وقتی در  کلاس دوم بود.از مدیر اجازه خواستم با خانم معلم اش صحبت کنم که در هماهنگی با ایشون چه کمکی میشه بکنم.اجازه فرمودند.وقتی از خانم معلمش سوآل کردم درسش چطوره؟و چگونه مادری باشم به عنوان والد؟فرمود اتفاقا خوشحالم کردی خودت را نشونم دادی.میخوام سوآل کنم در تربیت این فرزندت چه نکاتی را رعایت کردی که من از او اینقدر راضی ام.گفتم جالبه چون من اصلا در صدد تربیت کردن او نبودم تا کسی را راضی کند .حالا چگونه شما را راضی کرده؟خانم معلم بیست و نه سال سابقه خدمت فرمودند والله به مدیر مدرسه گفته بودم بر من رحم آورد و این سال آخر را بر من ببخشاید تا بتوانم بازنشسته شوم از بس خسته بودم.اما الان آرزو می کنم سی سال دیگر خدمت کنم و یکی  دیگر ازین دانش آموزان داشته باشم.کاملا گیج بودم  که چه رفتار او ،معلم را راضی کرده.خودش کمک کرد تا بفهمم.گفت راستش را بخواهید من کمی تا قسمتی بی حوصله هستم و گاهی صبح ها با سگرمه های درهم وارد کلاس میشم.این آقا زاده شما در اولین نگاه خود متوجه «هوا پس بودن»میشن و دست به سینه و مودب بر جا می نشینند.خاصیت فرزند شما اینست که دانش آموزان رهرو ایشونند و از کلاس صدای جیک نمیاد .مدتی که برین منوال میگذرد من به خود میام که چرا امروز کلاس این چنین است؟!تازه متوجه میشم امروز بی حوصله بوده ام و بچه ها «ماست ها را کیسه  کرده اند.»به خود نهیب می زنم مگر نه اینکه اینها بچه هستند ؟!چرا باید پادگان باشد کلاس.راه حل  را درین می بینم با پسر شما حال و احوال کنم .سوال می پرسم خب پسرم! امروز چطوری؟تا یخ ایشون وارفت کلاس یه پارچه شور میشه و نشاط و من خود را مدیون تربیت شما می دانم.گفتم شاید چون sensitivityرا برای دانشجویان در بخش بیماران روانی درس میدهم در خانه هم عملا چنین آموزشی بوده و خدا را شکر میکنم که شما راحتید ولی بمیرم برای پسرم که در سن هشت سالگی حواسش باید جمع باشد.