کات

مدتیه تا میام بنویسم یهو مطالب از ذهنم می پره.(به این حالت در روانشناسی بلوک شدن ذهن میگن).

و احتمال داده میشه  یه پیام ذهنی قدرتمندی باعث میشه این اتفاق بیفته و خود سانسوری به وجود بیاد ، ترس از قضاوت اطرافیان ، ترس از لو رفتن بسیاری از اطلاعات، ترس برداشته شدن پرده از مکنونات درون.

به هرحال من مدتیه نومید شده ام از خوانندگان .و دوباره یه پیام ذهنی منو به کنج تنهایی و خلوت فرا می خواند.
پیامی که  میگه :( دلا خو کن به تنهایی،  که از تنها(تن ها )بلا خیزد/ سعادت آن کسی دارد که از تنها(تن ها)بپرهیزد.)

آره شاید  از تنوع خواننده هایی که نمی شناسم شان ،  میترسم .

از عواقبی که بر ملا کردن اندرونیات ام ممکنه به بار آورد می ترسم  (مارگزیده ، از ریسمان سیاه و سفید می ترسه)

خلاصه خودم هم نمی تونم بفهمم که چرا نوشتن ام فلج شده
شاید پیام ذهنی(تو کز محنت دیگران بی غمی /نشاید که نامت نهند آدمی ) مانع نوشتن هام میشه .آخه این روزا تو شهر خبرهاییه..
شاید ترس از انگ خوردن که :( روباهه به کلاغه گفت:. پر و بالت سیاه رنگ و قشنگ ، نیست بالاتر از سیاهی رنگ ، گر خوش آواز بودی و خوشخوان،  نبدی بهتر از تو در مرغان،  زاغ میخواست قار قار کند ، تا که آوازش آشکار کند ، لقمه افتاد چون دهان بگشود...)باعث میشه بگم به خودم ، هی،  فریب نخوری.

شاید محاسبات عقلانی ، که  : > آهای تو را چه شده ؟ که چراغ به خانه روا را در مسجد می بری؟ کدام عقل سلیم بر تو می پسندد، بودجه خانواده را در اشتراک اینترنت صرف کنی و اوقاتی را که میتوانی ، کارهای منزل را به خوبی انجام دهی،  بدون نیاز به مستخدمی که حقوق دریافت میکند . و  ورزش مناسبی که تو را از شرکت در کلاس های بدن سازی کفایت میکند ...

نکند که با خود اندیشیده ای آن خزعبلات که می نویسی (  تو نیکی میکن و در دجله انداز است .) هان؟

نکند در ادراک تو نمی گنجد که تنها زمانی که میتوانی به درگاه خدا دعا کنی که فرزندانت در آخرین فرصت ها ...

باز هم بلوک شدم.