نامه ای به پسرم(سال 89 وقتی رفت دانشگاه تهران)

دلم برای هر روز دیدنت، در کنارت بودن پر میزنه.

دیشب دختر دایی ات اومد کتاباتو برد .تا مث تو دانشگاه تهران قبول بشه.

هفته پیش هم دختر عموت اومده بود یه چندتایی اش را برده بود .

فکر نمیکردم رفتنت اینقدر برایم سخت باشد.

نمی دانم چرا پر پر میزنم.

آیا ازاینکه دیگر کنترلی بر تو ندارم عصبانی ام؟یا نگرانت هستم.

آیا نگران سلامت جسمانی ات هستم یا نگران تنها بودنت.

همه به من میگن تو داری دنیای بهتری را تجربه میکنی و من آرزو میکنم چنین باشد.

نمی دانم از اینکه مادر بی خاصیتی شده ام عصبانیم یا غمگینم از ندیدنت (هر روز دیدنت).

نمی دانم چرا اینقدر دوستت دارم.(آیا خودم را دوست دارم که اینگونه برایت میمرم یا خودت را.)!

نمی دانم این نوعی احساس گناه است یا واقعا دوست داشتن است.

نکند دارم فکر میکنم مادر خوبی نبوده ام؟!

کوچولوی ناز من!(که دیگه اصلا هم کوچولو نیستی )؛ ببخش مرا اگر در زندگی نوزده ساله ات ، همواره چهره ای عجول از مادر ،برایت به نمایش گذاشتم.

امیدوارم متوجه شده باشی که سعی می کردم خوب عمل کنم.

تو نکته سنج و باهوشی.

همواره مرا درصفحه رادار خود رصد میکردی.

می تونستی متوجه بشی هر لحظه چه حالی دارم.

ببینم حالا هم متوجه شدی غم دوریت را به سختی تحمل میکنم ؟

عجب رسمیه، رسم زمونه!