چرایی رفتار ها

66 ساله شده ام.موارد خودکشی را دیده ام.علت اصلی آن هرگز مشخص نبوده.به قول روان پزشک بخش مسمومین اینها همه بهانه است .مولتی فاکتوریال(چند عاملی)است.علت واحد برای آن نیست.امروز ملیحه را دیدم .گفت پیش تراپیست می رم.به من گفته نوع برخوردهای پدرت در کودکی(که به خط کشی دفترت گیر می داده و تو دوست داشتی خط کشی کنی با حاشیه های پهن برای مشقات)باعث شد طوری رفتار کنی که کسی تذکرت ندهد.میگفت در محیط کارم حوصله بحث کردن ندارم هر کی هرچی بگه نه نمیارم.

در شصت و شش سال زندگی خود هرگاه دیدم کسی مورد اجحاف قرار گرفت و رنجید نگران شده ام.دور و بر من خبرهایی هست که باعث می شود به گوشه امن پناه ببرم مبادا چشمم ببیند و گوشم بشنود ولی پاک کردن صورت مسئله علاج نیست.باید با تلخی ها هم مواجه بشویم و راه حل هایی جستجو کنیم.خانمی بچه را در خانه خالی گذاشته و درب را قفل کرده و رفته تا هرچه میخواد گریه کند .بعد فراموشش شده و و وقتی بیادش آمده خیلی دیر بوده خدا را شکر آقایی در فامیل شان آمده سر به بچه بزند متوجه تنها بودن او شده برداشته برده خانه خود و مراقبت و محافظتش کرده و وقتی خانم بیادش آمده هراسان خودش را رسانده دیده این بچه سالم است ولی خیلی ترسیده و همراه با خوشحالی از دیدن مادرش باز به گریه کردن می افتد و این بار مادر بچه گریان را فقط می بوسد و عذر خواهی میکند بچه سن کمی دارد.زن میداند اثر بد رو بچه گذاشته شده.«رحم  کنیم».«مهربان و باگذشت باشیم».«با گذشت و دریا دل باشیم».«در فرصت های به دست آمده خستگی به در کنیم».«به خطر لبریز شدن صبر خود توجه داشته باشیم».