دیروز جمعه خاصی بود

صبح که از خونه بیرون زدم  ،نگاه کردم ،دیدم ساعت ۶ بود.با خود گفتم :<<ببین!دو روز است پیاده روی نکرده ای و میزبان عروس و پسر (برای عیادت از همسر قدم رنجه فرموده بودند),,بوده ای.پس جبران می کنی؛حالیته؟

ولیکن جاذبه پارک سر سبز و خنک،  مرا به سوی خود نمی کشاند.شاید چون غمگین بودم  که دوتا عزیز دلم،خداحافظی کرده اند و  رفته اند شاید هم  هنوز خستگی به تنم مونده بوده.

سه هزار گام(نصف هدفم) را که برداشتم؛ با خود  گفتم خوبه رو نیمکت پارک،کمی دراز بکشم(مث کارتن خواب ها).

خدا را شکر دو پسر بچه با مامان شون با دوچرخه از کنارم رد شدند و یه خانواده را دیدم که  بساط صبحانه کنار حوض پارک پهن کرده بودند و توجهم جلب شد.

دخترا با باباهاشون تو دو قسمت از زمین بازی کودکان ،بدمینتون بازی می کردند و جیغ شون فضای پارک را پر(شاد) کرده بود.

دوتا میز پینگ پونگ  هم مشتری هر روزه شان را داشتند.

سه مرد پیر  که ظاهرا بازنشسته ارتشی بودند،حین قدم زدن بلند بلند از خاطرات مهیج خود در دوران خدمت ،حرف می زدند.

 چهار سگ  رنگ رنگی،دور مردی که اسکلت مرغ رو زمین برایشان میگذاشت ؛جمع بودند،

گربه  خوشرنگی رفته بود  بالای سر سره بچه ها،همونجا نشسته بود .

 کلاغ ها ،مشغول سوراخ کردن زمین مملو از  خرده ریز ها ی خوراکی های باقیمانده از شب قبل مردم بودند.

کم کم  دیدم اوا!   سر شوق آمده ام وشش هزار گام خود را به اتمام رسانده ام .بار دیگر نگاه به ساعتم کردم(هفت شده بود)؛ به خانه برگشتم صبحانه خوردیم و رفتیم مراسم چهلم (شاه نعمت الله انتشاری )پدر جاری که بعد از عمل جراحی فتق ،  دچار احتباس ادرار شده بود وتا پیشنهاد دادند زیر عمل برداشتن پروستات هم بروددر دهانه بیمارستان ، از ...(علت مشخص نشد)،جان به جان آفرین تقدیم کرده بود.