گفتگوی دو بانوی جوان و مسن
حین قدم زدن در پارک ، پشت سر دوتایی های همقدم ،گوشام (ناخواسته البته )شنید
جوانتره :بیست ساله ازدواج کرده ایم تازه تو هوای پاک کوهستان، گل از گلش شکفته: میگه:( ای تو ماه بی تحمل، تو عزیز دلمی،تو چشات ننشینه شبنم)
مسن تره : اینکه چیزی نیست، من چهل سال بود عروس خانواده اش شده بودم،قشنگ ترین جمله ای که ازش شنیدم این بود که گفت:
( به مادرم گفتم من این دختره را میخوام برا من بگیرش ،غلط کرده گفته منو نمی خواد)
آیا سنتی بودن یا مذهبی بودن دهن شون را بسته یا دلیل دیگه دارند؟!
به نظرم این مکالمه بیشتر حال و هوای پز دادن دو خانم به هم رو زنده می‌کرد و جملاتی که همسرانشون به کار بردن خیلی صادقانه و عاشقانه بوده در فرهنگ و بافت خودشون.ابراز احساسات با کلمات ممکنه برای همه ساده نباشه
پز میدن به هم؟بله شاید واژه ای یافت نشود عمق علاقه را نشان دهد
بعضی از مردها رومانتیک نیستن برای همینه وگرنه بی احساس نیستن
مثلا من به شخصه عمرا همچین حرف های سوسولی به کسی بگم
خودم هم میبینم کسی این حرف ها رو به همسرش میگه چندشم میشه
مردان عاشق پیشه ،همواره مشغول شکارند،و لحظه ای غفلت نمی ورزند.گویا شکار و شکارچی با هم مناسباتی دارند.
مرسی بانو جان
با صحبت قره بالا موافقم
این صریح ترین ابراز عقیده یه خانم میتونه باشه.
رضوان جان
همسران از نوع بالا ، ابراز محبت را یاد نگرفتند
و گاهی به این ویژگی افتخار هم می کنند
شاید مادران امروز به پسرانشان یاد بدهند.
شاید من هم اگر جای اونا بودم ،همین جور رفتار می کردم به خصوص تو این زمانه که ضرب المثل،، بی مایه فطیر است مصداق پیدا کرده است.
با درود
یک نوع حجب و احیا در مردان هست که کلمات عاشقانه را نمی توانند بگن
اما ظواهر و رفتارشان دلیل بر عشق شون هست
اسمش حجب و حیا باشد یا امساک،باید بدانند زنان با شنیدن کلمات عاشقانه دلبسته می شوند .جالبه که زحمت‌ها را می کشند و تشویق نمیشوند
نوع تربیت خانواده ها در سی چهل سال پیش خیلی متفاوت بوده و اون موقع احترام حرف اول رو میزد نه احساسات
خانم هایی که استقلال مالی دارند صحبت های شان اینست مهر و وفا نباشد چرا بمانم؟
سلام
بنظرم توی جامعه ایران و خانواده های ایرانی فرزندان پسر محکوم بودند که احساساتشون رو نشون ندن چون برداشت این بوده که ضعیف هستن و اون اقتدار مردانه رو از دست میدن.. مثلا گریه نکنن چون از بچگی بهشون گفتن مرد که گریه نمیکنه!
ادمها بنظر من، فرقی نمیکنه خانم یا آقا.. همه سرشار از احساس هستن فقط نحوه بیانش رو خانم ها بلدن و به زبون میارن و احساساتشون رو نشون میدن اما اقایون بلد نشون دادن احساساتشون نیستن و به زبون اوردن علاقه شون رو نوعی ضعف میدونن..
امیدوارم توی زندگی من، مردی که بلد باشه احساساتش رو بیان کنه و از غم و ناراحتیش حرف بزنه پا بگذاره.. چون این مردها قویترینن...
ایا بانو جان نطری در مورد حرفام دارین؟ یا من خیلی ایده ال گرا و تخیلی فکر میکنم
پری عزیز !ممنون.درسته آنچه فرمودید.انشا الله همسری نصیبت شود که اعتماد کردن بداند.
من فکر میکنم همونطوری که ما دخترا گرفتار "سنگین رنگین" بودن شده بودیم، پسرها هم احتمالا گرفتار معادلش بودند و این هنوز تو روح و روانشون مونده.
یا اینکه شرایط یادگیریش رو نداشتند. پدرها و مادرها دعواها و مشجراتشون در حضور بچه ها بود، مهربونیهاشون در خفا.
من و همسرم 10-12 ساله با همیم ولی گاهی باید مستقیم بهش بگم نیازم رو. مثل زمانیکه خودجوشه نمیشه ولی حداقل دفعه ی بعد تو شرایط مشابه ممکنه یادش بمونه.
خانمی تعریف می کرد،به همسرم گفتم دوستم داری؟گفت دارم،گفتم چی؟گفت دوست.زهرمارم شد.
به جای بی احساس بگیم سیب زمینی بهتر نیست؟
قره بالا و شما نظر دادید.منتظرم دیگران هم نظر دهند.
ببخشید رضوان جانم ولی خرن ،خر
شاید بی احساسند