مامانا،مامان بزرگا،مثل گل، مثل بهارید

یادش به خیر مامان خوبم(خدایش هم بیامرزد)

,بهش می گفتم ،ازبس خوبی،کاش همسرم بودی،

،آرام جانی.آرام جان من بود.

لعنت به کرونا

لعنت به رنج هایی که بدنش را فرسودند و آماده رفتن کردند او را.

خودش ادعا می کرد ،مادرش در یازده سالگی به پدر دهاتی ام(با تاکید می گفت دهاتی),شوهرش داده البته که تمدن پدرم باعث شده او به خود ببالد که صراحتا به بابام بگوید دهاتی .

من که به پدرم هم بیشتر عشق می ورزیدم ،از صراحت کلام منع اش می کردم.می دانستم چون شباهت به خانواده پدری دارم خوشحال نیست.می دانستم ته دلش به خوبی واقف است بهتر از پدرم در فامیل شان ندارند ولی غلط مصطلح بود به مهاجران از ده به شهر به دلیل صنعت پارچه بافی،دهاتی شهر ندیده ، میگفتند.جالبه که دایی بزرگ من آنقدر لوس مادرش بود که برای گذران زندگی خود به او تکیه می کرد و پدرم مستقل تر بود.

مادر از بزرگواری و جوانمردی پدرم تعریف می کرد.اما داداش جون ها براش بسیار بیش از پدرم احترام داشتند و این مرا به شدت خشمگین می کرد .البته که می دانست پدرم حرمت برادر بزرگش را نگه می دارد و بر او با دیده اغماض می نگرد.

کاش دایی ها، مامان، بابا ،مادر بزرگ،هنوز از عرش مرا بنگرند تا بوسه ای نثارشان کنم.

مادرا نق زدن را از زمانی می آموزند که احساس می کنند خوشبخت نشده اند.اگر افکارشان را اصلاح می کردند احساس شان مثبت می شد.