چرا روان پرستار شدم؟

دانشجوی ترم هفت بودم در مقطع لیسانس که کار آموزی در بخش روان(بیماران بستری در بخش روان)را با مربیگری خانم فاطمه مالکی(همسر اصالتا آمریکایی دکتر مالکی )

آغاز کردم.

مربیگری خانم مالکی گذران بخش به آن تاثیر گذاری را بر من آسان کرد.

خانم مالکی هر صبح با یه خمیر کیک وارد بخش می شد و به دانشجویان می آموخت که با بیماران کیک بپزند آنرا بخورند ورزش با بیمار کنند و به صحبتاش با دقت گوش کنند روزهایی مانند یه رویای شیرین بر ما گذشت من هر روز با چشم گریان به خانه باز می گشتم و چون تازه عروس زیبایی بودم به گردش برده می شدم برام طلا خریده می شد مهمان می شدم ولی اشک چشمم بند نمی آمد همسر جوانم ناراحت بود که به هیچ شکل نمی تواند خوشحالم کند کم کم نگران شده بود که اگر از ازدواجم پشیمان باشم چه باید بکند

روش هایی را که دوست و آشنا آموزشش داده بودند اجرا کرده بود تا به سخن آمد

: آیا از ازدواج با من پشیمانی؟

: نه

:پس چرا گریه می کنی؟

:چون دلم برای بیماران بستری در بخش می سوزد.آنها چه فرقی با من دارند؟من چه چیز دارم که آنها ندارند؟من در اوج احترام و محبت و عشق و شادی و آنها در قعر غم و اندوه و اهانت و بی مهری.

:آخیش،آرام شدم،پس همه ناراحتی تو همین است؟اینکه ناراحتی نداره،من همیشه همراه و همگام تو میمانم تا هر کاری (تا کید می کنم/9هر کاری از دستت می آید(تا کید می کنم ،از دستت بر می آید)،برای آنان انجام دهی

نشان به آن نشان،لحظه ای ،لحظه ای نبوده که ایشان مرا از کمک به انسان ها منع کند (به جز مواردی که ضرر به شخص خودم برسد و هرچند برای خودم مهم نباشد ایشان از حق خودش نمی گذرد)

: نه دیگه سلامت تو برایم مهم تر است ،تا جایی که تمامیت وجود خودت فدا نشود چون به تبع آن من نیز از بین می روم (حدی داره)