بهار سال ۱۳۴۶
کلاس دوم دبستان را گذرانده بودم و منتظر مهمان(دایی) های مان از تهران بودیم.
شاید غم انگیز باشد ،ولی حقیقت داره،دچار فراموشی شده ام.
از من چه مانده؟
از سال ۲۰۰۰ میلادی که اولین ایمیلم را ساخته ام تا الان میتوانستم اینجا باشم.
ولی دیگه باید قبول کنم رفتنی شده ام.اینجا هم احتمالا بسته میشه.سوگوارم برای سلامتی از دست رفته ام.
امیدوارم به نوشتن ادامه بدین.
سلام
اگه گل گاو زبان سه گرم بعلاوه
سنبل الطیب دو گرم و یک لیمو عمانی را با هم بزارید پنج دقیقه دم بکشه خوبه برای فراموشی.توی کانال طب سنتی خوندم
من خیلی وبلاگ و نوشته هاتون رو دوست دارم.لطفا همیشه بنویس
نه خیر .ادامه بده.کنار نکش
تا آخرین لحظه بنویس
نرو رضوان جانم
میشه ؟
خیلی به نصیحت های مادرانتون دل بستم
نوشتن و خوندن روند از بین رفتن حافظه رو کند میکنه، بخاطر خودتون هم که شده نرید از اینجا
لطفا