از کجا بنویسم؟

این داستان را خانم« لاموت »در کتاب ” پرنده به پرنده ” نوشته است :

«سی سال پیش برادر بزرگ‌ترم که آن‌وقت‌ها ده ساله بود، می‌خواست مطلبی درباره‌ی پرنده‌ها بنویسد و برای این کار سه ماه وقت داشت. سه ماه، تمام‌شده بود و  حالا دیگر موعد تحویل کار فرارسیده بود. ما برای گذراندن تعطیلات در کلبه‌ی خانوادگی‌مان در «بولیناس » بودیم و برادرم پشت میز آشپزخانه نشسته بود. دورتادورش پر بود از کاغذ های کلاسور، مدادها و کتاب‌هایی درباره‌ی پرندگان که لای شان هم حتی باز نشده بود. در چنین وضعی ،  درحالی‌که زمان می‌گذشت و او کاری از پیش نبرده بود، می‌دیدی که خشک اش زده و هرلحظه ممکن است اشکش سرازیر شود. بعد پدرم آمد و کنارش نشست. دستش را دور شانه‌ی برادرم انداخت و گفت: « رفیق!  پرنده به پرنده، دانه به دانه، یک‌به‌یک. هر بار فقط درباره‌ی یک پرنده بنویس و تمام.»

این در واقع داستان خیلی از ما هاست. زمانی که میان انبوهی از مطالب و منابع نشسته‌ایم و نمی‌دانیم  نوشتن را چگونه شروع کنیم.

« قطعه قطعه کردن نوشتن، یکی از راه‌ هایی است که با به کاربردن آن می‌توانیم   عادت نوشتن را در زندگی خود ایجاد کنیم».

چند روز میشه در شوک حوادث و وقایع طول  ام.هفته ای که گذشت در صدر اخبار چه خوانده ام؟بر من چه گذشته؟

صبح شنبه که هیچ، تب داشتم .همسر یک لیوان آب پرتقال را از نیم کیلو پرتقال کم آب ،  چگونه استخراج کرد و با محبت گفت «بنوش و استراحت کن و بد به دل راه نده».

.یکشنبه جواب آزمایش خون را گرفتم  و رفتم  به مطب پزشک دیابت . اونجا مشاهده جوانی را دیدم که بعد ازتزریق  واکسن کرونا سر وکارش به مرکز دیالیز افتاده بود .دوشنبه و خرید میوه وسبزی،سه شنبه و دیدار نوه شیرین زبان ولطیف،چهارشنبه و سوپ عدس و قابلمه لبو،و پنج شنبه و پیاده روی در حیاط مجتمع و ملاقات مستخدمه بی خانمان همسایه و گفتن هاش از همسری که مسئولیت او و فرزند پسرش را نپذیرفته /هر کدام می توانست به نوشتن منجر شود،  ولی فقط با نگران شدن ، فرصت نوشتن را از خود گرفتم.تو آشپزخونه می‌شستم  و می‌پختم  و بلند بلند متن نوشته هامو برای خود دکلمه می کردم ....