خاطره نه چندان ...

یه روز تو بخش روان پزشکی دیدم زن پیری در راهرو بخش راه میره و بلند بلند غر و لند میکنه.یه چیزی میگم،یه چیزی می شنوید.

(اون روز دانشجوها هم بودند).

رفتم نزدیک پیرزنه؛ گفتم :« چی شده عزیزم؟از چی ناراحتی؟(میخواستم نقش الگو برای دانشجوها داشته باشم).»

پیرزنه نه گذاشت ؛نه ورداشت.در حرکتی  سریع ،مقنعه ام را از زیر گلو تا سر ناف جر داد و گفت :« ازین ناراحتم.».

بعد هم پیروزمندانه خندید و رفت.

پرسنل پرستاری بخش که ازمن گلایه داشتند ؛هر هر خندیدند و گفتند:«خانم مربی!درین مواقع ما دم پر بیمار نمی رویم؛چون هر بلایی سرمان بیاره؛قوانین کار از ما دفاع نمی کنه ؛میگه این بیمار بوده و عذرش موجهه».

خب دیگه مقنعه نداشتم.

رفتم کار درمانی زنان تا یه بیمار(که خیاطی میدونست)با چرخ خیاطی کار درمانی درز مقنعه ام را بدوزد.

اما برام درس شد ؛دم پر بیمار پرخاشجو نشوم.

و حواسم به دانشجوهای متعجب و ترسیده هم باشه.