یه مسافر کوچولو

سفرکردم که از یادم بری دیدم نمیشه

اخه عشق یه عاشق با ندیدن کم نمیشه

همیشه سفر کردن را دوست داشته ام ولی حالا دیگه سختم هست.

سفر من از ساعت ۱۱،۳۰صبح دیروز شروع شد و ساعت پنج به مقصد رسیدیم.اولین سفر  راه دور در ۶۴ سالگی ام بود.خیلی خسته شدم از نشستن تو ماشین.(مقصد تهران)

دیشب تو خونه پسرم ، ساعت ۲۲ خوابیده ام.دردای بدن و دستم شاید  ناشی از یکجا نشستن یا رو انداز نداشتن بوده یا شیمی بدن ،نمی دانم ولی انگار وضعیت روانم از همین اولش خوبه.

خیلی ناگهانی قصد کردم و درنتیجه با کمترین آمادگی.

گرچه خونه فرزند دومم است ولی ،«من خونه ام رو میخوام.»

آخه اینجا نمیشه راحت بود،

ولی یه عده تو تهران از اومدن من خوشحالند(فامیل همسر).